طراحی خیابان سی تیر تهران در جهت نیل به خودشکوفایی

ارتقاء کیفی محور سیتیر میرزا کوچکخان و در پی آن، رشد شخصیتی بهرهوران، از طریق طراحی فضاهای شهریِ انسانمحور، هدفی است که این پایاننامه سعی در تحقق آن دارد. این هدف، به سه هدف? جزءتر ”پرداختن به مباحث عینی و کاربردی در رابطه با روانشناسی محیطی و شهرسازی انسانگرا“، ”ارتقاء کیفیت محیطی محور مذکور و القاء بار هویتی درخور با شأن و پتانسیلهای خاص آن، از طریق ابزارهای طراحی شهری“ و ”مدنی الطبع کردن این فضا با تأکید بر نیل به خودشکوفایی بهرهبرداران از آن“، تجزیه میشود. تجربه به اثبات رسانده که عموم پروژههایی که به انسان و ویژگیهای آن توجه چندانی ندارند در راستای پاسخگویی و جلب توجه بهرهوران موفقیتآمیز نبوده و گاهی تأثیرات روانی نامساعدی نیز بر مخاطبان خود تحمیل می- کنند. محور مذکور، خیابانی تاریخی در قلب شهر تهران و برخوردار از بارِ هویتی و ارزشی است. برخی آن را محور ادیان مینامند؛ زیرا عینیت کالبدیِ چهار آئین توحیدی، در این خیابان گرد هم آمده و پیروان آنها، زندگی مسالمت آمیزی با یکدیگر را تجربه میکنند. این محور با این پیشفرض که پتانسیلهای کافی را در جهت نیل به خودشکوفایی در خود دارد به عنوان زمینهی پژوهش انتخاب شده است. روش پژوهش به صورت کیفی و از نوع مطالعهی موردی بوده و دستیابی به نتیجهی پژوهش از طریق مطالعه در ابعاد? وجودی، فرایند? ادراک و نیازهای اساسی انسان و ویژگیهای کالبدی، عملکردی و معنایی محور مذکور با استفاده از ابزارهای همراستا در حوزههای هنری، روانشناسی و طراحی شهری، صورت گرفته است. در این پایاننامه سعی شده است که محصول در رشد شخصیت بهرهوران، کارآمد و تأثیرگذار باشد. تأثیری که آدمی را به طور خودآگاه و ناخودآگاه به تفکر پیرامون ”خود“ وادارد و بتواند موجبات تکامل شخصیتی فرد را فراهم آورد. از ویژگیهای اساسی این پایاننامه، انسانمحوری و توجه به نیازهای اساسی انسان است. مسلماً دستیابی به اهداف انسانمحور کاری بنیادیتر است و نیازمند برنامهریزی مدیدتری خواهد بود اما میتوان انتظار داشت، تأثیر و ماندگاری اینگونه آثار بسیار بیشتر از پروژههای زودبازدهتر باشد.